47-48 سالگی؛ سن اوج احساس بدبختی!
به گزارش جام پارسی، خبرنگاران: بر اساس مطالعات گسترده ای که دیوید بلانچ فلاور، اقتصاد دادن آمریکایی- بریتانیایی روی داده های 132 کشور انجام داده، نمودار خوشبختی در بیشتر مناطق جهان شکل منحنی دارد و این یعنی با پا گذاشتن به میانسالی به تدریج احساس خوشبختی در ما کاهش می یابد.
وقتی به پیری می رسیم، حس خوشی و سلامتی دوباره در ما زنده می گردد
به این ترتیب بحران میانسالی یک باور غلط به حساب نمی آید. در این مطالعه که ژانویه سال جاری توسط یک سازمان غیرانتفاعی آمریکایی به نام دفتر ملی پژوهش اقتصادی منتشر شده، بلانچ فلاور ثابت می نماید منحنی خوشبختی در بیشتر کشورهای جهان وجود دارد.
بنابراین شاید چیزی فراتر از جامعه و محیط پیرامون، ما را به افسردگی می کشاند. بلانچ فلاور به بی بی سی گفت: این چیزی است که در عمق ژن های بشر ریشه دارد.
بحران میانسالی
بعد از 50 سالگی قدر داشته های خود را بیشتر می دانیم
تیم پژوهشگران این مطالعه در دانشگاه ادینبرو می گویند بر اساس تحقیقات آن ها بحران میان سالی بیشتر به دلایل زیست شناختی شکل می گیرد و فقط عوامل اجتماعی در آن موثر نیستند.
بلانچ فلاور، استاد کالج دارتموث دریافته که در کشورهای توسعه یافته انسان ها به طور میانگین در سن 47.2 سالگی بیش از هر زمانی احساس بدبختی می نمایند. این متوسط سن در کشورهای در حال توسعه 48.2 سالگی ست.
این سن به طور میانگین بدترین دوره از عمر انسان به حساب می آید هر چند بعد از آن اوضاع آغاز به بهتر شدن می نماید. اما دلیلش چیست؟
بلانچ فلاور در این باره گفت: انسان ها در 47 سالگی واقع گراتر می شوند. آن ها در این سن دیگر فهمیده اند رییس جمهوری کشورشان نخواهند شد.
جالب این که به گفته او ما انسان ها تنها موجوداتی نیستیم که چنین احساساتی را تجربه می کنیم: نمودار خوشبختی برای شامپانزه ها و اورانگوتان ها هم به شکل حرف U انگلیسی است.
اشاره بلانچ فلاور به مطالعه ای است که سال 2012 روی میمون های انسان نما انجام شد و نشان داد حس خوشی و سلامتی در این حیوانات از اواخر دهه 20 تا اواسط دهه 30 زندگی - که معادل دوره میانسالی در انسان هاست- دچار افت می گردد.
بدبختی همراهی می طلبد
در کشورهای توسعه یافته انسان ها به طور میانگین در سن 47.2 سالگی بیش از هر زمانی احساس بدبختی می نمایند.
شاید باورش سخت باشد اما با وجود زمینه های متفاوت فرهنگی و اقتصادی، الگوی U شکل نمودار خوشبختی در سراسر جهان به شکلی مشابه تکرار شده است.
در نوجوانی حس بهتری داریم، با نزدیک شدن به اواخر دهه 40 زندگی احساس شوربختی در ما بیشتر می گردد و وقتی به سنین پیری می رسیم، حس خوشی و سلامتی دوباره در ما زنده می گردد.
اساسا بدترین دوره میانسالی است و این در حالیست که در مراحل ابتدایی زندگی و همین طور بعد از 50 سالگی بهترین لحظات عمر خود از نظر خوشبختی و تندرستی را تجربه می کنیم.
بلانچ فلاور در خصوص زندگی بعد از 50 سالگی می گوید: در این دوره بیشتر قدردان داشته هایمان می شویم.
عمومیت این چرخه در میان 95 کشور در حال توسعه و 37 کشور توسعه یافته مورد مطالعه، موضوعی است که ممکن است برای بسیاری گیج نماینده باشد: این موضوع هم در کشورهایی با متوسط حقوق بالا صدق می نماید و هم کشورهایی که این طور نیستند. هم جاهایی که مردم معمولا عمر طولانی تری دارند و هم مناطقی که متوسط طول عمر در آن ها پایین است.
آرزوهای کمتر
انسان ها با بالارفتن سن شان یادمی گیرند چطور با نقاط قوت و ضعف خود کنار بیایند
از دیدگاه روانشناسی، نظریه های مختلفی وجود دارند که می توانند به شرح این پدیده یاری نمایند.
یکی از این نظریه ها این است که انسان ها با بالارفتن سن شان یادمی گیرند چطور با نقاط قوت و ضعف خود کنار بیایند. علاوه بر این آرزوهای دست نیافتنی کمتری هم دارند.
تئوری دیگر، بحثی است که شماری از مطالعات دانشگاهی از آن حمایت می نمایند و بر اساس آن انسان های خوش بین تر، به طور معمول عمر طولانی تری هم خواهند داشت.
بلانچ فلاور در یک مطالعه دیگر خود که به تازگی منتشر شده و روی موضوع سن و حس بدبختی تمرکز دارد، نوشته: این احتمال وجود دارد که انسان های شاد به طور سیستماتیک از افرادی که حس بدبختی دارند، بیشتر عمر نمایند. و این می تواند جوابی برای این سوال باشد که چرا افراد مسن تر بیشتر ابراز خوشبختی می نمایند.
البته عامل اقتصادی هم در این مسأله دخیل هستند. بلانچ فلاور می گوید انسان ها در میانسالی در واقع در لحظات آسیب پذیر زندگی خود قرار دارند و اگر با شرایط اقتصادی نامناسب مثل بحران اقتصادی 09-2008 هم زمان باشد، اوضاع وخیم تر هم خواهد شد.
و این مسأله به طور کلی رویارویی با چالش های زندگی را سخت تر خواهد نمود.
انسان ها در میانسالی در واقع در لحظات آسیب پذیر زندگی خود قرار دارند
تغییرات در مغز
جاناتان راچ، پژوهشگر موسسه مطالعاتی غیرانتفاعی بروکینگز در واشنگتن هم در کتاب خود با عنوان منحنی خوشبختی: چرا زندگی بعد از 50 سالگی بهتر می گردد که سال 2018 به بازار آمد، به آنالیز این مسأله پرداخته است.
راچ بعد از گفت و گو با کارشناسان رشته های مختلف از جمله خود بلانچ فلاور به این نتیجه رسید که مغز انسان با بالا رفتن سن تغییر می نماید. به این معنا که با گذر زمان تمرکز روی آرزوها کمتر می گردد و ارتباطات شخصی اهمیت بیشتری پیدا می نمایند.
او در مقاله خود نوشته: این یک تغییر سالم است، هر چند یک دوره گذار ناخوشایند در میانه زندگی وجود دارد.
راچ از بحران دهه 40 زندگی با عنوان شکاف آرزوها یاد می نماید، دلیلش هم این است که بسیاری متوجه می شوند اهداف گذشته شان بسیار جاه طلبانه بوده اند.
از نظر راچ، جوان ها در دام خطای پیش بینی می افتند چون برای حس خوشبختی که به دستیابی به بعضی اهداف معین منجر می گردد، ارزشی بیش از اندازه قائلند.
از سوی دیگر، افراد مسن تر اهمیت کمتری به این آرزوها می دهند و مهارت های بیشتری برای مدیریت احساسات خود دارند.
راچ می گوید همه یک چرخه یکسان را تجربه نمی نمایند چون عواملی نظیر بیماری، طلاق و بیکاری در آن نقش دارند.
او نوشته: با این حال این الگو آن قدر زیاد تکرار می گردد که نمی توان آن را نادیده گرفت.
راچ می گوید به جای کوشش برای مبارزه با این حس، بهتر است از فرصت هایی که سر راه مان می گذارد بیشترین بهره را ببریم: منحنی خوشبختی هر چند به سختی اما به شکلی تاثیرگذار باعث احیای مجدد احساسات در ما می گردد، اتفاقی که با بازکردن راه های تازه به سوی رضایت و بصیرت، ما را از رقابت دور می نماید و به سمت جامعه سوق می دهد.
منبع: bbc
منبع: برترین ها