ادامه بلاتکلیفی فعالان ماینینگ بعد از خوداظهاری - جام پارسی

بیش ازسه ماه از تصویب مصوبه شماره 39228 هیأت وزیران در خصوص معین تکلیف فعالان اسبق صنعت استخراج رمزارز می گذرد؛ مصوبه ای که می گوید دارندگان دستگاه های ماینینگ باید در مدت یک ماه در سامانه ای خوداظهاری نمایند بعد از آن سازمان تعزیرات درباره پفراینده آنها معین تکلیف خواهد نمود و... ولی هنوز فرایند اجرایی برای این مصوبه معین نشده است؛ مصوبه ای که با عنایت دفتر بازرسی رهبری، قوه مجریه و نهادهای حاکمیتی نسبت به شرایط خاص یک صنعت نوظهور به تصویب رسید، اکنون به دلیل عدم همراهی و همکاری نهادهای مجری مذکور در مصوبه همچنان در راستا بلاتکلیفی بسر برده و سرگردان است.

بلای مشترکی که بر سر بسیاری از مصوبات و قوانین ارزشمند در کشور نازل شده و این مورد شاید مشتی نمونه خروار باشد؛ در این اثنا کم نیستند نهادهایی که با حمایت آنان راستا تصویب هموار شد و اکنون در مصوبه مجری امر هستند و بی تفاوت نسبت به اهمیت و ارزش زمان در اجرا؛در این اثنا هر پفراینده در تعزیرات مشمول یک فرایند مجزا است؛ بعضی از شعب اقدام به تسریع در معین جریمه، صدور حکم، ابلاغ و اجرای آن کردند و بعضی منصف و قانونمدار، چون تا زمان اجرای مصوبه رسیدگی به پفراینده های موجود را به تعویق انداختند.

حال سؤالات بسیاری مطرح است که با توجه به ابلاغ مصوبه هیأت وزیران چرا فرایند رسیدگی به پفراینده های موجود تا زمان معین تکلیف و شروع فرایند اجرای مصوبه تعلیق نمی شوند؟ چرا هیچگونه وحدت رویه ای در تعزیرات (وجه مشترک بسیاری نهادها) مشاهده نمی گردد؟ آیا عملکرد هر سازمان یا هر شعبه در سازمان به صورت مستقل، سر خود و بی توجه به قانون تعریف شده است؟ نهاد مسئول در ایجاد وحدت رویه و متولی صدور دستور توقف فرایند رسیدگی به پفراینده ها کیست؟ تا چه حد فرایند اجرای صحیح این مصوبه در کسب اعتماد عمومی پیروز بوده است؟ تکلیف اشخاصی که به دلیل بعضی نقص ها در سیستم اجرایی از هستی ساقط می شوند چیست؟ ارزش مصوبه ای که تأخیر در اجرای آن حکم نوشداری پس از مرگ سهراب دارد چیست؟ نفع چه کس یا کسانی در عدم اجرای مصوبه نهفته یا با چنین فرایندی منافع چه کسانی تأمین می گردد؟ مسئولیت حاکمیت صرفاً با تصویب یک مصوبه ساقط می گردد؟ چه کسی جوابگوی زیان وارده به سرمایه ملی، صنعت استخراج رمزارز، اعتماد عمومی و نابودی بسیاری از فرصت ها خواهد بود؟

دغدغه و وظایف بعضی نهادها مجزا از درد و مسائل مردم بوده و با آن مطابقت ندارد یا خدای ناکرده (و قطعاً چنین نیست) یا بعضی(به هر نیتی) به دنبال چنگ اندازی بر سفره (سفره ای که با مسائل مالی کنونی بسیار کوچکترشده است) قشری از مردم هستند؟ با چنین فرایندی کند و ساکن چه بر سر معدود فرصت های زودگذر در اقتصاد و منافع ملی خواهد آمد و چه تعداد از آنها بدون حتی یافتن مجالی برای طرح در چنین ساختاری نابود می شوند؟