6 مشکل چشم در سنین بالا؛ نحوه تشخیص و درمان - جام پارسی

برخی از این تغییرات ممکن است بخشی طبیعی از افزایش سن باشد، اما برخی ممکن است نشان دهنده یک روند بیماری باشد که در صورت عدم درمان، بینایی را تهدید می کند.

پیرچشمی

بیشتر افرادی که به سن 40 سالگی می رسند دچار پیرچشمی می شوند که نوعی دوربینی مرتبط با افزایش سن است. می تواند فعالیت های روزانه مانند خواندن و کار کردن با کامپیوتر را چالش برانگیز کند. اگر مجبور هستید مطالب مطالعه را دورتر نگه دارید تا روی آن تمرکز کنید، در خواندن حروف ریز مشکل دارید، به نور بیشتری برای خواندن نیاز دارید، یا چشمانتان خسته است، ممکن است پیرچشمی داشته باشید.

آب مروارید

کدر شدن عدسی چشم است. این ناحیه از چشم بیشتر از آب و پروتئین تشکیل شده است و با بالا رفتن سن، پروتئین های موجود در چشم شروع به جمع شدن کرده و دید را تیره می کند. در مراحل اولیه، آب مروارید ممکن است هیچ علامتی ایجاد نکند، اما در نهایت ممکن است متوجه تاری، تیرگی یا دید قهوه ای رنگ شوید. سیگار و دیابت خطر ابتلا به آب مروارید را افزایش می دهد. با جراحی قابل درمان است.

دژنراسیون ماکولا وابسته به سن

می تواند باعث کاهش یا تحریف دید مرکزی در یک یا هر دو چشم، نقاط کور یا تاری در بینایی و کاهش توانایی دیدن رنگ ها شود.

رتینوپاتی دیابتی

در مراحل اولیه، رتینوپاتی دیابتی ممکن است هیچ علامتی ایجاد نکند، اما با گذشت زمان می تواند منجر به تاری یا نوسان دید، نقاط کور، شناور (نقاط یا رگه های شناور در دید)، دید ضعیف در شب و رنگ هایی شود که محو شده اند. در هر مرحله از رتینوپاتی دیابتی، یکی از مهم ترین اقداماتی که می توانید انجام دهید این است که سطح قند خون و فشار خون خود را در محدوده سالم نگه دارید که خطر پیشرفت بیماری و از دست دادن بینایی را کاهش می دهد.

سندرم خشکی چشم

بسیاری از افراد مسن خشکی چشم را به دلیل تولید کم اشک تجربه می کنند. علاوه بر تاثیر بر بینایی می تواند باعث ناراحتی چشم از جمله سوزش، درد، قرمزی، احساس شن در چشم ها و حساسیت به نور شود. درمانی برای آن وجود ندارد، اما قطره های روان کننده بدون نسخه یا اشک مصنوعی تا حدودی این ناراحتی را تسکین می دهد و بینایی را شفاف تر می کند.

گلوکوم

به مجموعه ای از بیماری های چشمی گفته می شود که می تواند به عصب بینایی آسیب برساند. اغلب، اما نه همیشه، نتیجه افزایش فشار در چشم است که به عنوان فشار داخل چشمی شناخته می شود و می تواند منجر به از دست دادن بینایی محیطی شود و در صورت عدم درمان در نهایت باعث کوری کامل شود. بیشتر اوقات، در مراحل اولیه خود هیچ علامتی ایجاد نمی کند، اما می توان آن را در طول معاینه چشم تشخیص داد. آن را می توان با قطره های موضعی چشم یا جراحی درمان کرد.

منبع: بهداشت نیوز