اعلام کشف گورهای اسلامی در استقرارگاه اشکانی - جام پارسی

داستان چیست؟

افراسیاب گراوند، سرپرست هیات باستان شناسی محوطه سوغانلو 4 گفت: سومین فصل کاوش این محوطه در استان آذربایجان غربی، با هدف پی گردی سازه های معماری به دست آمده از فصلهای گذشته در این محوطه شروع شد؛ محوطه ای که یکی از مهمترین استقرارگاه های این حوضه آبگیر در یک دره میان کوهیِ باریک و روی بلندی های طبیعی است.

او با بیان اینکه این دره به دلیل وجود رودخانه زاب کوچک، استعداد و توانمندی کشاورزی و خاک حاصلخیز، شرایط زیست محیطی مناسبی را برای انسانهای یکجانشین و تولیدکننده غذا از دوران پیش از تاریخ تا امروز فراهم نموده است، ادامه داد: از سوی دیگر این دره با داشتن مراتع و چراگاه های وسیع همیشه شرایط مناسب را برای گروه های کوچرو و چراگرد فراهم نموده که حضور محوطه های متعدد در نزدیکی این رودخانه و نیز روستاهای امروزی، دلیلی بر این مدعاست.

او با تاکید بر اینکه نتایج بدست آمده و یافته های معماری بدست آمده از کاوش ها، نشان از اهمیت این محوطه در دوره های پیشین دارد، اضافه نمود: براساس آثار معماری بدست آمده از آن می توان اعلام کرد که این محوطه باستانی در دو دوره زمانی مورد استقرار و استفاده قرار گرفته که این محوطه در دوره اول استقرار خود، دارای ساختارهای معماری سنگ چین عظیم با فضاهای متعدد معماری بوده که در دوره های بعد به عنوان گورستان استفاده شد.

سرپرست این هیئت باستان شناختی تاکید نمود: تدفین های بدست آمده از کاوش، دارای ویژگی های مشترک و همه آنها از ساختار معماری مشابهی برخوردار هستند و تماما در یک جهت و با اندکی اختلاف به صورت شرقی- غربی قرار گرفته اند.

گراوند با بیان اینکه ساختار این گورها با توجه به شواهد موجود بصورت چاله ای است بگونه ای که آن چاله برای تدفین یک فرد به عمق 40 تا 50 سانتی متر کنده شده و جسد داخل آن قرار گرفته است، اضافه نمود: اجساد داخل این گورها همگی به پهلوی راست قرار گرفته و دست ها در کنار هم جمع شده اند و روی گورها چندین تخته سنگ و لاشه سنگ در یک ردیف چیده شده است.

این باستان شناس از نکات قابل توجه در این تدفین ها را قرار دریافت یک قطعه آجر سالم یا حداقل تکه ای از یک آجر روی قبرها دانست و اضافه نمود: از هیچ یک از گورها یافته های فرهنگی شناسایی نشد، اما با توجه به شواهد فوق، می توان اطمینان داشت که این تدفین ها متعلق به دوره اسلامی هستند، از سوی دیگر ساختارهای کاوش شده ترانشه، معمولا با قلوه سنگ های رودخانه ای و لاشه سنگ های شیستی ساخته شده و اکثریت قریب به اتفاق آنها دیوارهایی سنگی در راستاهای گوناگون هستند.

این باستان شناس با بیان اینکه ملات مورد استفاده در ساخت دیوارها، گل بوده و هیچ نوع اندودی روی سطوح پیرامونی خود ندارند، ادامه داد: همه دیوارها و ساختارهای کاوش شده دارای قفل و بست بوده و دیوارهایی که در قسمت شرقی ترانشه و در بخش شیب دار و پرتگاه محوطه قرار گرفته اند. از کاوشهای این محوطه باستانی مجموعاً 10 فضای معماری شناسایی شده که فضاهای کاوش شده به صورت راست گوشه با پلان مربع یا مستطیل هستند که بواسطه دیوارهای سنگی یک تا چند رجی و سه ردیفه از یکدیگر جدا شده اند.

گراوند تاکید نمود: این فضاها ورودی هایی به عرض 80 تا 110 سانتیمتر هستند و معمولاً با لایه های فرسایشی پر شده اند و بر مبنای گاه نگاری مواد فرهنگی به ویژه سفالینه ها و لایه های کاوش شده در ترانشه، مجموعا همه فضاهای شناسایی شده متعلق به یک دوره استقراری هستند.